Korte inhoudsbeschrijving: De kinderen gaan over een thema (bijvoorbeeld: de wijk van de school) schrijven en tekenen. Hiermee wordt vervolgens een nieuwe wijk gemaakt. Deze wordt opgehangen in de klas aangevuld met hun eigen zelfbeelden.
Wat is het eindproduct van het project als het klaar is?
Ik wil de kinderen laten ervaren
hoe ze associatief kunnen schrijven en beelden. Het resultaat hiervan wordt een
grote plattegrond van de wijk van de school. Deze wordt opgehangen in de gang
en aangevuld met hun eigen zelfbeelden op transparant papier. Zo kijk je door
de zelfportretten heen naar de plattegrond.
Omvang: Een serie van 3 lessen van 75 minuten Groep 4 t/m 8.
Van beeld naar tekst. 
Van tekst naar beeld en tekst.
Oefening associëren.
Detail gezamenlijke plattegrond.
Zelfportretten vanuit gevoel.
‘Mam we hadden vandaag een kunstenaar in de klas. Ik dacht dat we lekker zouden gaan knutselen. Maar dat was helemaal niet zo. We gingen schrijven… Zei noemde het schrijfsels. Van foto’s uit de buurt verzonnen we woorden en met die woorden maakten we zinnen. Het was wel moeilijk om te doen en ook raar. En sommige verhaaltjes sloegen nergens op. Heel gek. Toen kreeg ik een verhaaltje van iemand anders en daar moest ik een tekening van maken met zinnen of woorden uit het verhaaltje. Dat was moeilijk en mijn tekening werd gek en mooi en grappig. Toen wilde de juf dat we in groepjes onze tekening op een groot vel plakten en er een plattegrond van maakten. We mochten knippen en het werd een vreemd landschap gemaakt uit onze tekeningen samen. De laatste les was het leukste. Ik begin langzaam aan de juf te wennen en vind het leuk dat ik niet weet wat ze met ons gaat doen. We zijn zelfportretten gaan tekenen maar hele rare. Vanuit emotie. Best lastig en ik werd er eigenlijk droevig van en dat wil ik niet in de klas. Ik maakte eerst lijnen die droevig zijn, toen droevige vormen. De lijnen en vormen gebruikte ik voor mijn droevige gezicht. Daarna mocht ik het met verf in 1 kleur mijn gezicht afmaken. Ik heb als enige mijn tekening laten zien in de klas en toen moest ik huilen. Dat was moeilijk en fijn tegelijk. De juf vond mij heel moedig.” (Jeroen 9 jaar)